Czas przeżycia jest dość zróżnicowany i waha

się od roku do drugiej dekady [14,15]. Choroby PBD są genetycznie heterogenne. Dane pochodzące z trzech głównych światowych ośrodków badawczych w USA (Kennedy Krieger Institute), Japonii (Gifu University School of Medicine) i Holandii (University of Amsterdam) wykazują, że podstawę genetyczną PBD stanowi 13 grup komplementarnych genów PEX. Dwanaście z nich związanych jest z ZS spektrum, a jedna z RCDP typu I [9, 16]. Największą różnorodność kliniczną obserwowano u pacjentów z zespołem ZS. Podstawowe geny związane z biogenezą struktury peroksysomu PEX 3, 16, 19, kodują białka niezbędne w syntezie peroksysomalnych białek błonowych, łącznie z ich importem. Patogenne mutacje w tych genach występują rzadko <3%, ale dotyczą Alpelisib cost wszystkich AZD2281 mouse najcięższych postaci klinicznych ZS. Geny PEX 2, 10, 12 kodują błonowe białka uczestniczące w translokacji białek macierzy. Mutacje w tych genach występują u co najmniej 10% chorych. Receptory dla białek

działających między cytosolem a peroksysomem, zawierających sekwencje sygnałowe PTS1 i PTS2 (peroxisomal targening signal) są kodowane przez geny PEX5 i PEX7. PEX13 i PEX14 kodują białka błonowe, obejmując miejsca kodowania, dla PEX 5 białka pośredniczącego w imporcie protein. Najczęściej zmiany dotyczą genów PEX 1, 6, 26 kodujących białka receptorowe dla odtwarzania zrębu peroksysomów (recycling matrix protein receptor), odpowiadających za przetwarzanie białek receptorowych PTS1 i PTS2. U ponad 70% pacjentów z ZS zlokalizowane mutacje dotyczą genu PEX1 [18]. RCDP typu I jest spowodowana mutacjami w genie PEX 7 kodującym receptor dla macierzy z PTS2 [9, 16, 18]. Druga grupa chorób peroksysomalnych obejmuje Fossariinae choroby spowodowane defektem pojedynczych enzymów, z których 10 było zidentyfikowanych na szlaku β- i α-oksydacji kwasów tłuszczowych, syntezy fosfolipidów, metabolizmu nadtlenku wodoru, syntezy kwasów żółciowych. Są to min. adrenoleukodystrofia sprzężona z chromosomem X, defekt białka dwufunkcyjnego (D-bifunctional protein deficiency, DBP), klasyczna postać choroby

Refsuma, chondrodystrofia rhizomeliczna typu II, akatalazemia, hyperoksaluria i niedawno zdefiniowany deficyt białka X nośnika grupy sterolowej [9]. Większość pacjentów z deficytem oksydazy acylo-CoA wykazuje umiarkowaną wiotkość, częste, lekooporne drgawki zaczynające się między 2 a 4 miesiącem życia, mniej groźne w porównaniu z DBP. Nieprawidłowości w istocie białej stwierdza się u wszystkich chorych. Uszkodzenie narządu wzroku i słuchu opisywano u 78% chorych. Dysmorfia, chociaż mniej wyraźna niż w ZS lub DBP oraz hepatomegalia występują u około połowy chorych. W większości pacjenci osiągają niewielki stopień rozwoju, (samodzielne, kilkusekundowe utrzymanie pozycji stojącej, zdolność posługiwania się kilkoma słowami ze zrozumieniem), ale później, średnio po 28 miesiącach życia, następuje zahamowanie rozwoju i regres.